Na de Ronde van Boxmeer weten we het zeker: doping in de wielersport is van de baan. Maar nauwelijks is ons geloof in de schone wielerkoers herwonnen of er dient zich alweer een nieuw fietsschandaal aan. Ditmaal zijn het de ongeorganiseerde fietsers die wrok en wraak oproepen. Grootste boosdoeners zijn de namaakpelotons, uitgedost als merkenteams in de Ronde van Frankrijk. Begrijpelijk. Want welke fietser, relaxed peddelend door bos en beemd, is niet bijkans van de sokken gereden door zo’n langs zoevende sliert volwassen mannen, amechtig op weg naar hun persoonlijk Ventoux-gevoel. Stadsfietsen, toerfietsen, crossfietsen, ligfietsen, bromfietsen en gemotoriseerde vehikels voor de beperkte medemens. De vaderlandse fietspaden raken vol.

 

Wat hieraan te doen? Snelheidvertragende stuiterstrips op het wegdek plakken? Fietsbelbelasting? Tijdslots invoeren? Voor moeders met kroostbakfietsen, rond schooltijden? Voor wielerclubs in de avonduren, op het strand tussen Scheveningen en IJmuiden?  Telkens als de fiets onderwerp wordt van mopper, duikt het fietsplaatje op. Dit kentekenbewijsje voor rijwielbezitters was een van de maatregelen waarmee de regering een eeuw geleden probeerde ons land sterker uit de crisis te laten komen. Drie gulden per fiets. Zoals gebruikelijk bij fiscale heffingen maakte ook deze de leeuw in ons wakker. Zo transformeerden sommigen hun velo tot autoped. Voortaan gingen zij steppend naar het werk. Ook ontstond er een levendige handel in illegale fietsplaatjes.

 

Telde Nederland toen 1,7 miljoen fietsen, tegenwoordig is het bezit van één fiets uitzondering. Met vijftig euro per fiets brengt dat al gauw een miljard in het laadje. Nog niet genoeg, diffentieer dan de tarieven; reken minder voor de stadsfiets op de kantoorroutes en meer voor de natuurverraggende grimpeur op z’n mountainbike. En, schrik niet, elektrische fietsen zouden zelfs extra zwaar moeten worden belast. Hun geluidarmte, walmloosheid en zijspiegelrijkdom ten spijt blijven zij slecht voor de volksgezondheid. Dat komt doordat de doorgaans grijzende bezitters er wel op vooruit gaan maar onderwijl hun aderen dichtslibben, door gebrek aan beweging. Veelvuldig door hen gepasseerde mede-rijwielpadgebruikers spreken van legale doping.

 

Het voert wellicht te ver op elke elektrische fiets een sticker te plakken met de waarschuwing dat fietsen de gezondheid kan schaden. Maar het zo gegenereerde fiscale surplus zou ik graag, als aftrekpost, willen benutten voor het nieuwe nobele beroep van bezorgbeer. Bezorgberen zijn kerels, met een fietshelm op in de vorm van een berenkop, die eten bezorgen. Wat mij betreft kunnen er niet genoeg van komen. Al was het maar om te laten zien dat die andere beren op de weg helemaal niet bestaan.

 

Casper Jansen