Sociale Innovatie. Wie wil dat nou niet. Volgens een recent onderzoek wij in de sectoren agrofood en logistiek in ieder geval niet. Of beter gezegd, niet genoeg. In vergelijking met andere sectoren doen we te weinig aan het verbeteren van bestaande producten of diensten. Ook anders omgaan met bestaande markten vinden we eng. Maar dat zou ook kunnen komen doordat dit incrementele innovatie wordt genoemd.
Andere oorzaak schijnt te zijn dat we niet sociaal innoveren terwijl we dit aan onze stand van topsector verplicht zijn. Bedrijven die dat wel doen halen een 9 procent hogere omzet, trekken 7 procent meer nieuwe klanten aan en realiseren een 3 procent hogere groei van de winst. Weinig reden dus om het niet te doen.
Waarom we het dan toch laten? Wat dacht u van de hype en het jargon waarin sociale innovatie verstrikt is geraakt. Zo krijgen ondernemers te horen dat ze door sociaal te innoveren structurele verzilvering van hun kansen tegemoet kunnen zien en dat duurzame meerwaarde verzekerd is waardoor het bedrijf onbelemmerd kan uitgroeien tot een excellente onderneming. We weten inmiddels welk lot sommige van die excellenties beschoren was. Kennelijk niet excellent genoeg. Misschien omdat ze niet genoeg sociaal geïnnoveerd hebben. Logisch, want dat het begrip bestond toen nog niet. Bedrijf gesloten of failliet door onbekendheid met nog niet bestaande kennis. Dat is pas balen, achteraf dan!
Sindsdien zijn organisaties platter geworden, de omgeving complexer, de druk op kosten groter en klanten veeleisender. We werken nu met markt- en bedrijfsscans, stellen prioriteiten, maken bedrijfsprocessen lenig, werken samen met klanten en focussen tot we er bijziend van worden. We binden en boeien, gaan sociale verbintenissen aan, werken net en creëren co. Allemaal om kansen te identificeren,kansen te concretiseren en kansen te pakken. Maar helaas! Want wat we ondertussen over het hoofd zagen, was de gouden graal van de sociale innovatie. Zitten we mooi met de gebakken peren asociaal te wezen.
Liever dan ondernemers in onze sector een schuldcomplex aan te praten en voor ze te paraderen in de nieuwe kleren van de keizer, steken we samen de handen uit de mouwen en spelen we een business game. Een waarheidsgetrouw spel waarmee medewerkers en hun leidinggevenden ‘spelenderwijs’ hun bedrijf, de managementverrichtingen en hun eigen rol onder de loep nemen en tegelijkertijd hun eigen doen en laten weerspiegeld zien in kwieke momenten van herkenning. Iedereen weet toch dat mensen pas echt en gemotiveerd veranderen als die veranderingen uit henzelf voortkomen. Laat mensen gewoon goed kijken, dan zien ze zelf wel wat eraan mankeert en wat ze er de volgende dag aan kunnen doen. Dat kan je ook best sociale innovatie noemen. Maar het hoeft niet.
Casper Jansen
Share your thoughts