Het bericht dat de paus er niet meer in geloofde, werd met groot ongeloof ontvangen. Perplexiteit alom. Net zoiets als wanneer van Madonna wordt beweerd dat zij wel eens met een schortje voor, achter het aanrecht, spinazie staat te hakken. Dan denk je toch ook: ‘Eerst zien dan geloven’.

 

Dus, een herder die zijn kudde verlaat, dat kan toch niet? Ja, dat kan! Er de brui aan geven, is weliswaar onder pausen geen gemeengoed, en als dat niet zo is dan denken we al gauw dat het ook niet kan. Maar ben je paus, en je wilt je zetel vacant stellen, dan doe je dat gewoon. Geen hogere instantie die dat belet. Tenminste, niet op aarde. Geen wonder dat, toen na de bekendmaking van de abdicatie nog dezelfde avond de bliksem in de koepel van de Sint Pieter sloeg, sommigen dat gretig interpreteerden als een gramstorige vingerwijzing van hogerhand. Laten onze Germaanse voorvaderen dat twee duizend jaar geleden nou ook al hebben gedacht, dat er weer ergens in een uithoek van het Walhalla iemand heel erg boos op ze was geworden. Soms verandert er maar weinig in dat oerbrein van ons. Trouwens, uit dat gedonder in Rome had net zo goed het omgekeerde kunnen worden afgeleid. Dat de actie van de plaatsvervanger op aarde boven de wolken juist met instemming was begroet. Maradona zal het ongetwijfeld met me eens zijn!

 

Wat ik miste in het rumoer is de vraag hoe lang iemand eigenlijk moet blijven doorwerken. De vorige paus vond tot zijn laatste snik. ‘Van het kruis daal je niet af’ vond hij. Dat was ook te zien aan dat gekromde lichaam waarmee hij zich bewoog in een eeuwige vrije val, ergens tussen hemel en aarde, Deze pontifex dacht kennelijk: ‘Wat heeft hangen voor zin als onder me het goddeloze gekuip gewoon doorgaat en mijn butler me bedriegt me waar ik bij sta. Ik stop ermee’.

 

Meest opvallende vond ik de absentie van mededogen. Meteen werd de rekening opgemaakt. De affaires rond zijn lustig personeel had hij zwak gemanaged. Met zijn abortusstandpunt had hij zowaar nieuw leven geblazen in de geërgerde verzuchting; ‘De paus, daar krijg ik een kind van!’. En dat boek van ‘m, mocht dan een bestseller zijn, maar dat is ‘Vijftig tinten grijs’ ook.

Deed me erg denken aan een goede kennis die op zijn 69ste op zijn werk zei dat hij graag een stapje terug wilde doen. Hij was al met pensioen voordat hij over de zegeningen van ‘demotie’ had kunnen reppen. Alsof de bliksem was ingeslagen.

Casper Jansen