Grote grutjes. Van onze afhaalchinees weten we dat voor hen de ‘r’ in onze woordenschat een schier onoverkomelijke fonetiek behelst. Onze Aziatische mede-wereldburgers maken er een ‘l’ van. Vinden we grappig. Vooral nadat we, gezeten achter een rijsttafel, het effen pad van de jasmijnthee hebben verlaten voor de ongekende hoogte van gedistilleerde rijstebrij. De ‘Gordon-reflex’ zeg maar. Alle sambals, nog ‘s an toe, wat kan je dan van rijst een hijs voor je kop krijgen. Diep in mij hoor ik dan een gemeen stemmetje. ‘Je zou eens moeten horen wat je zelf uitkraamt als je ‘Rode Rivier’ zegt in het ABM ‘Algemeen Beschaafd Mandarijn’. En je gastheren maar glimlachen. Soms denk ik wel eens dat hun glimlach hetzelfde is als onze schaterlach. Kan haast niet anders, vrees ik, want ze glimlachen wat af. Hoe lastig Chinees is, bleek van de week bij de opening van de Chinese Culturele Club. Er hingen halve spandoeken met Chinese karakters erop. De andere helft was er op het laatste moment afgescheurd omdat iemand erachter was gekomen dat de tekst niet klopte. Opgehangen door iemand zoals ik, neem ik aan.
Ik neem zonder meer aan dat Wim Kok die schroom niet heeft gevoeld toen hij zijn benoeming aanvaardde van niet-uitvoerend bestuurder bij een Chinese bank. Een hele grote. Beursgenoteerd, met een balanstotaal van 1800 miljard euro. Groter dan onze ING en ABN AMRO samen. Een prestigieuze – weer een woord met een ‘r’ erin, kan er ook niks aan doen – functie dus voor Kok. Ik herinner me dat hij tijdens zijn premierschap nog steenkolenengels sprak, op het hilarische af. Vooral toen hij op handelsmissie ging met bestuurder Wim Dik van de PTT. ‘Dik en Kok’ op stap naar het buitenland….
Maar gezien het feit dat Wim Kok is voorgedragen door een oud-collega uit Nieuw-Zeeland, die commissaris bij de China Construction Bank is, mag ik aannemen dat Koks’ Engels de kwaliteit heeft bereikt van hoogglanzend gepolijst antraciet.
De eerste vraag die bij een dergelijke internationale benoeming graag om antwoord schreeuwt, is natuurlijk: wat verdient ‘ie er eigenlijk mee? En Wim Kok, zelf Nederlander tenslotte die als vakbondsvoorzitter vond dat zijn achterban te weinig verdiende, is daar zeer openhartig over. Om die kant van zijn benoeming hoeven we ons dus verder niet te bekommeren. Dat zit wel goed.
Veel interessanter is wat hij er als niet-uitvoerder gaat uitvoeren. Volgens Wim Kok zijn de veranderingen die plaatsvinden in de grootste economie ter wereld, zo heftig dat de hoognodige economische, sociale en financiële hervormingen niet of nauwelijks gelijke tred kunnen houden met het tempo waarmee de economie doordendert; zelfs niet nu deze enigszins aan het afzwakken is. Koks’ taak: meehelpen daarin verbetering te brengen.
Hopelijk ziet hij kans die taak ook in het perspectief van de Nieuwe Zijderoute te plaatsen. Want, als hij iets kan doen, dan is het een brug slaan tussen Beijing en pak ‘m beet Broek in Waterland. Weten we ook waar gelijk waar de ‘Nieuwe Zijderoute’ eindigt.
Casper Jansen
Share your thoughts