Mooie boel, met die Maya’s. Vind eigenlijk dat ‘t niet kan. Daar in Mexico, een kalender beitelen, eindigend met een apocalyptische klap op de vuurpijl, en dan de boel de boel laten. Een datum, ja. Maar een dag duurt wel vierentwintig uur, tegenwoordig. Een beetje Maya, met slechts een greintje inlevingsvermogen, had er op z’n minst een tijdsindicatie bij gehakt, al was het maar ergens in een hoekje. Zo moeilijk was dat tijdgereken nou ook weer niet. Een ‘tun’ duurde in de Maya – periode 360 dagen terwijl een ‘haab’ een jaar van 365 dagen besloeg. Een kind kon de was doen; in ieder geval een Maya – kind, mogen we aannemen. Maar desondanks rest ons een vuistvol millennia later weinig anders dan lijdzaam de kosmische klap af te wachten.
Ik bedoel maar, niemand heeft z’n wekker kunnen zetten. Snap ik nog wel. Probeer maar eens een stenen wekker te laten rinkelen; gruis. Zonnewijzers hadden ze toen al wel, geloof ik. Maar als je laatste uur in het holst van de nacht slaat, heb je misschien meer aan de maan. Je begint je wel af te vragen hoe laat die lui eigenlijk opstonden? Zo’n kalenderfabrikant zal toch ook afspraken hebben gemaakt, over levertijden en zo. Alhoewel, als je bezig bent met een bestelling die zich uitstrekt tot het einde der tijden, is zeer wel voorstelbaar dat een weldadig gevoel van onthaasting zich van je meester maakt. De enige stress die dan nog de lome pret kan bederven, is de bolhamer die op je duim terecht komt. Lijkt me trouwens typisch zo’n bedrijfsongevalletje waarbij het nauwkeurig aangegeven tijdstip van armageddon,versplinterde of als een scherf van de kalender is gesprongen.
Wat ook kan, is dat die vermeende eschatologische boodschap gewoon een soort tegeltjeswijsheid is. ‘Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens’. Dat soort werk. Populaire managers zijn de nieuwe dragers van die traditie. Blijf dansen’ en Durf ook te doen’ mocht ik laatst noteren. ‘Op een drol moet je niet kauwen, die moet je doorslikken’ debiteerde een mediatycoon, die het had van een andere topshot. Van wie die het weer had, geen idee; niet van iemand uit de culinaire hoek, vermoed ik.
‘De tijd gaat snel, gebruik haar wel’ is de tegeltjeswijsheid die uit de Maya – kalender tot ons spreekt. En die, gezien het tijdsperspectief, ons niet wil aanzetten tot rennen en vliegen maar maant tot bezinning en het nemen van de tijd.
Komt u daar vandaag niet aan toe, dan misschien morgen nadat de wereld is vergaan. Tot dan!
Share your thoughts