Alle kennis van waterhuishouding en toch je fabriek tot de grond laten afbranden, hoe doen die Japanners dat? Dat snapte ik pas toen ik hoorde dat er in die fabriek absorberende kunststofkorrels voor incontinentieluiers werden gemaakt. Ze hadden dus meer verstand van wateropvang per vierkante centimeter dan van het ongeremde blussen van vele vierkante meters lichterlaaiend fabrieksoppervlak. Nutteloze expertise voor als je bij de vrijwillige brandweer wil. Maar het maakt de gang van zaken wel een stuk begrijpelijker. Want hoe vaak in een mensenleven – of zelfs tijdens de doorgaans kortere incontinente fase ervan – staat je onderbroek in de fik. Lijkt me een te verwaarlozen risico dat je niet gauw in een verzekeringspolis opgenomen zult zien;en na de verhoging van de assurantiebelasting al helemaal niet.
Groter probleem is dat die fabriek in Japan maar liefst 20% van de wereldproductie van korrels produceerde. Dus niet alleen Japanse luiers maar ook onze. Stopt de aanvoer dan staat het water ons weldra tot aan de lippen. Wat te doen? Trainingen in onze plas ophouden, het verbod op wildplassen intrekken of massaal geurvreters aanschaffen? Geen serieuze opties. In verpleeghuizen de bewoners de hele dag onder stromend water zetten, zou een idee zijn; ware het niet dat dan het douchequotum van één kwartier per week per persoon in gevaar komt. Prima voor de persoonlijke hygiëne maar te nat.
Kortom, malaise alom en de supply chain van luiers en incontinentiematerialen. En evenals de financiële crisis, een wereldprobleem. Hier veroorzaakt door onder meer de afstand tussen producent en gebruiker, te groot. En door het feit dat we de wereldwijde capaciteit voor bijna een kwart in de handen van één fabriek leggen. Dan is het ineens niet zo raar dat wij van een brand op duizenden kilometers afstand een natte broek kunnen krijgen of een blaasontsteking.Vandaar de trend naar dichterbij ‘near shoring’ die al een tijdje waarneembaar is. Zodanige afstanden tot Europa dat transportbewegingen weer flexibel worden, productpakketten gedifferentieerder en leveranties sneller. Je keten wordt zo dus een stuk meer ‘agile’. Minder voorraden nodig ook. Het is een van de verklaringen waarom de Turkse economie zo booming is.
Wat die incontinentiekorrels betreft, zou ik het liever nog dichter bij huis zoeken. Ik denk aan Drenthe. Vroeger werd daar turf gestoken; ideale brandstof. Daar zal toch nog wel wat van over zijn? Die turf brandde als een tierelier. Net zo goed als die Japanse korrels, stel ik me zo voor. Als ze ook net zoveel vocht opnemen, zijn we in een keer uit de brand. Nooit meer een natte broek. Creatief met turf!
 Casper Jansen