Grace Kelly. Had ik mijn tantes wel eens over gehoord. Maar zelf gezien, nee, te jong. Die tantes evenmin natuurlijk; niet in het echt, althans. Maar zij kenden haar van de damesbladen en de bios, met als hoogtepunt de MGM-film van het sprookjeshuwelijk van de filmster met de Prins van Monaco. Wat vonden zij en de prins zo bijzonder aan Grace? Volgens mijn toenmalige zegsvrouwen was ze de ultieme verbeelding van vrouwelijke distantie; een soort ijsberg maar wel eentje die binnenin van hartstocht gloeide. Als bewijs voor die vermoedens werd de film ‘To catch a thief’ aangevoerd. Hierin speelt Grace Kelly een verwende miljonairsdochter die de gentleman-inbreker eerst koel bejegend om hem daarna volstrekt aanleidingloos een vurige kus op de lippen te drukken. Scène waarin haar lichtblauwe chiffonjurk het contrast tussen koud en warm gracieus accentueerde. Een stijlvolle zoen, volgens de tantes. ‘Een kus waar je ‘u’ tegen zegt’, meende tante Heleen terwijl ze haar blik zo opzichtig ten hemel hief dat het maar goed was dat oom Theo niet in de buurt was.
Het zijn van die verhalen die zonder aanwijsbare reden in je geheugen blijven steken. Want wat moet je ermee? Die vraag borrelde op toen ik las dat er een film over het leven van de filmdiva is gemaakt en dat haar zoon Albert op Paleis Het Loo een tentoonstelling over haar heeft geopend.
Ik kijken, naar die film over het mooie meisje en de inbreker, op DVD. Mooie meid, ontegenzeggelijk. Prachtig decor van Nice en Cannes. Wat later haar natuurlijke habitat zou worden want tijdens het draaien van die film was de prins van Monaco nog gewoon een buurman met een casino. De rolprent zelf verloopt supertraag. Al moet ik zeggen dat de race met de sportwagen, zo’n eentje waarvan je denkt: zagen alle sportauto’s er nog maar zo uit, iets James Bond-achtigs heeft. Filmregisseur Alfred Hitchcock was toen de meester van de suspense die altijd met een geinig flitsrolletje in zijn eigen films opdook. In deze film manipuleert hij de verwachtingen van de bioscoopbezoeker door de bijnaam: De Zwarte Kat voor een juwelendief te versmelten met een echte zwarte kat die zijn nachten slijt op de daken van de Zuid-Franse badplaatsen, en nog een ander poesje dat niet zonder handschoenen kan worden aangevat.
Vond de film wel wat weg hebben van een van mijn businessgames. Waarbij de rol van de regisseur overigens niet voor de poes is, kan ik u verzekeren!
Casper Jansen
Share your thoughts