Lala la ! Lala la! Victorieuze supportersakkoorden. Wie herkent ze niet? En dat, terwijl de triomfmars in de opera, waaruit de melodie afkomstig is, de opmaat vormt voor een bitter einde. Zoiets als verliezen met strafschoppen.

In het oude Egypte, waar het verhaal zich afspeelt, zal door arbeiders aan de piramides heus wel eens in de lunchpauze tegen iets ronds en rollend zijn getrapt. Maar dan heb je nog geen voetbalwedstrijd, laat staan een competitie. Toeval of niet, maar de opera van de Italiaanse componist Verdi draait het daar wel degelijk om, competitie. Tussen Aïda, een Ethiopische prinses, en de Egyptische koningsdochter van wie zij de slavin is. De twistappel in kwestie is een generaal; een lekker ding waarop ze allebei verliefd zijn. Dat is vragen om moeilijkheden. Die komen er geheid als de generaal voor de buitenlandse kiest maar als veldheer het leger van haar volk in de pan hakt. Terwijl in Aïda de innerlijke strijd woedt tussen vaderlandsliefde en liefdesloyaliteit klinkt langs de Nijl de triomfmars, ter ere van de overwinnaar. En wanneer de triomfale trompetten halverwege van toonsoort veranderen, zwelt ook de borst van de hedendaagse voetbalfan van trots. Lala -la! Dezelfde impact als het ‘Slavenkoor’, ook van Verdi. Met daarin de onsterfelijke woorden: ‘Vlieg gedachte op gouden vleugels’.

 

Volgens de overlevering beleefde ‘Aïda’ haar première bij de opening van het Suezkanaal. Fout. Jammer want met doorgang van de Rode naar de Middellandse Zee werd een visionair project voltooid waarbij de bouw van de piramides verbleekte. Althans volgens de bedenker die van zijn natte droom een levenswerk maakte. De toenmalige wereldmachten – Engeland en Frankrijk – roemden het kanaal als het symbool van vooruitgang dat Oost en West zou verbinden. Daarmee bedoelden ze dat hun vrachtschepen voortaan rechtsreeks naar West – Europa konden doorvaren. De andere kant op hadden ze immers niks te zoeken.

Die geest van Europees centralisme heerst nog steeds. Want hoe kan het anders dat de aanleg van een gigantische vrijhaven in het zuiden van Moldavië, tussen Roemenië en Oekraïne,vlakbij de Zwarte Zee en de Donaudelta, in onze contreien zo weinig reuring veroorzaakt. Daar wordt met Europees geld een regionaal en internationaal transportknooppunt uit de grond gestampt. De machtigste schakel voor auto -, spoor -, rivier – en zeetransporten, sinds de opening van het Suezkanaal. Hoogtijd dus om onze gedachten op gouden vleugels naar het oosten te laten vliegen. Om daar de triomfmars te laten klinken, als ode aan Nederlands logistiek ondernemerschap. Going East!
Lala la!

 

Casper Jansen